Jesień w kolorach tęczy - kolor czerwony.

Ania z HOME SWEET HOME zaprasza do fotograficznej zabawy "Jesień w kolorach tęczy". W tym tygodniu na zdjęciach w roli głównej występuje kolor czerwony.

Oto moja propozycja:

LIŚĆ JEŻYNY

Lunch bag a może śniadaniówka???

Gdybym pracowała w dużej korporacji mój woreczek na drugie śniadanie pewnie byłby lunch bag(iem), ale na szczęście pracuję w niewielkiej firmie. Nazwa śniadaniówka pasuje do niego idealnie.Woreczek jest lniany, własnoręcznie przeze mnie haftowany. Myślę, że jest świetną alternatywą dla tych plastikowych.

So sweet...

Kamila prowadząca blog  Dom na górce obdarowała mnie takim oto wyróżnieniem:

Bardzo dziękuję, jest mi niezmiernie miło. Nie wiem czy to oznacza, że mój blog jest słodki ??? Oceńcie to same.

***

Zgodnie z zasadami należy umieścić baner z wyróżnieniem na blogu, podlinkować osobę od której się je otrzymało oraz wytypować kolejnych pięć blogów, które na wyróżnienie zasługują mających nie więcej niż 200 obserwatorów...

http://japoziomka.blogspot.com/

http://zakreconakurka.blogspot.com/

http://kotburykot.blogspot.com/

http://to-co-mam.blogspot.com/

http://jimgirls.blogspot.com/

http://maneruki.blogspot.com/

Taki miły dzień.

Dzisiejszy dzień z całą pewnością mogę zaliczyć do tych miłych. Najpierw spotkanie przy kawie z przemiłą osobą jaką jest Ewa, w świecie blogowym znaną jako Motylek i rozmowa z nią , która trwałaby pewnie w nieskończoność, gdyby nie to, że każda z nas musiała wracać do swojej pracy. Dostałam od Ewy śliczne serducho i woreczek. Dziękuję Ci Ewuniu za to spotkanie, za prezenty i mam nadzieję, że jeszcze nie raz przyjdzie nam wypić razem  niejedną kawę. 

Drugą niespodzianką w dzisiejszym dniu była przesyłka od kochanej, wspaniałej Maszki. Wygrałam u niej notes oraz wino, ale kochana Maszka do paczki dołożyła domowy sok malinowy oraz śliczny słoiczek z suszonym jakimś ziółkiem....wącham i wącham, ale chyba kiepski mam nos, bo nie wiem co to za ziółko, ale mam nadzieję, że Maszka mnie uświadomi. Notes iście toskański z pięknym wpisem, pachnący Toskanią, podróżą, wakacjami, suszonymi ziołami...A to, że wygrałam wino, to po trosze zasługa mojego Pana Profesora od geografii z mojego szacownego liceum. Myślę, że dumny byłby ze swojej uczennicy, że po tylu latach nie ma problemu z czytaniem map.

Maszko, dziękuję Ci bardzo, bardzo za te wspaniałości.

Kurczę blade...

Dzisiaj miał być post o tym, jak moja mała dziewczynka została przedszkolakiem, jak sobie świetnie radziła w przedszkolu i jak jej mamusia to przeżywała...ale małą dziewczynkę dopadła jakaś infekcja, została w domu oszczędzając swojej mamusi stresu...

***

Więc dzisiaj będzie o tym, jak przygotować  obiad w 30 minut pod warunkiem, że ma się pomocnika.

Dla 4 osób (z dokładką) potrzebujesz:

• 2 piersi z kurczaka
• 0,5 kg pieczarek ( ja daję nieco więcej, bo lubię pieczarki)
• makaron (cała paczka)
• kubeczek śmietany
• pęczek natki pietruszki
• mozzarella
• sól
• pieprz

Pomocnik myje i kroi pieczarki. 

Ty nastawiasz wodę na makaron. Kroisz kurczaka w kostkę i przysmażasz go na patelni na oliwie, dodajesz pokrojone pieczarki i natkę pietruszki (trochę zostawiasz), solisz i pieprzysz do smaku, chwilę dusisz, dodajesz śmietanę (jeśli dodałaś więcej pieczarek, dodaj dodatkowo 2-3 łyżki śmietany) i znów chwilę dusisz. W międzyczasie gotujesz makaron. Ugotowany makaron dodajesz do kurczaka i pieczarek, mieszasz, na wierzchu układasz pokrojoną mozzarellę i posypujesz resztą natki. Patelnie nakrywasz pokrywką i czekasz, aż rozpuści się mozzarella. I gotowe. Smacznego.

***

W komentarzach czekam na Wasze propozycje szybkich dań obiadowych:))

P.S.
Kurczę blade to nazwa dania, zapomniałam dodać:)

:)

Dzisiejszy post będzie szybki i krótki. Ogłaszam, że nową właścicielką mlecznika zostaje Iga . Gratuluję i czekam na maila z adresem :)

Czy jabłko pada zawsze niedaleko jabłoni?

Na moim osiedlu rośnie drzewo, jest to jakaś odmiana rajskiej jabłoni. Na wiosnę drzewo obsypane jest cudownym, różowym kwieciem i wtedy bardzo żałuję, że nie rośnie pod moim balkonem, bo widok tego drzewka zapiera dech w piersiach. Teraz obsypane jest małymi, czerwonymi jabłuszkami, które prześlicznie wyglądają na tle zielonych liści. Od dawna mam chrapkę na te jabłuszka. I gdyby nie to, że rosną przy ulicy "pozamykałabym" je w słoiki, bo można je kandyzować i cieszyć się nimi w zimie.   W miniony weekend z moją Zuzią nazbierałyśmy koszyczek owoców, a później razem zrobiłyśmy wianuszek w kształcie serca. Pomysł nie jest mój, bo gdzieś już widziałam w sieci taki wianuszek. 

***

Patrzyłam na moją niespełna dwuletnią córeczkę, jak sobie świetnie radzi, jak się cieszy z tego co robi, jaka jest cierpliwa i uważna...I tak zaczęłam się zastanawiać, czy ja sama dzisiaj zajmowałabym się rękodziełem, gdyby nie moja Mama, która w czasach mojego dzieciństwa z konieczności (bo takie czasy) robiła na drutach rękawiczki, skarpety i swetry, mnie i mojemu rodzeństwu???  I czy moja Zuzia w przyszłości będzie czerpać radość z rzeczy zrobionych własnoręcznie??? Czy będzie chciała, tak jak ja kiedyś, żeby nauczyć ją szydełkowania, haftowania, robienia na drutach??? Mam tylko cichą nadzieję, że jednak jabłko zawsze pada niedaleko jabłoni.

***

Autorem poniższych zdjęć w większości jest mój Syn. Dziękuję Ci Syneczku za udaną sesję.

Pozdrawiam Was serdecznie i dziękuję za wszystkie przemiłe komentarze:))

Suszone jabłka.

Przedostatni tydzień wakacji minął mi błyskawicznie. Sama nie wiem kiedy. Korzystając ze słonecznej pogody, suszyłam jabłka. Robiłam to pierwszy raz w życiu, mimo, że w moim rodzinnym domu jabłka suszono co roku. Wyczytałam, że takie są bardzo zdrowe, więc jesienną i zimową porą będę parzyć z nich herbatę z dodatkiem goździków i miodu ku pocieszeniu ciała i ducha, i do wigilijnego kompotu będą jak znalazł. Susz włożyłam do zwykłego słoika, a że nie prezentował się najlepiej, w jedno poobiednie spanie Zuzi zrobiłam szydełkowe serduszko.

Mimozami ...

Z wczorajszego spaceru po łąkach przyniosłam małe, żółte kwiatuszki, słodko pachnące. Piękne...bardzo je lubię. Zawsze je dokładam do bukietu święconego w święto Matki Boskiej Zielnej. Nie znałam ich nazwy, ale od czego wyszukiwarka internetowa i już wiem, że jest to nawłoć. Nawłocie potocznie, a może poetycko nazywano polskimi mimozami i to o nich podobno śpiewał Niemen, że to niby nimi jesień się zaczyna. 

Jaka jesień??? Czyżby lato się kończyło???

Ja w to nie wierzę, jeszcze przecież trwają wakacje, jeszcze przecież do niedawna były upały nie do wytrzymania, jeszcze wszędzie tłumy turystów...ale za chwilę, wieczory zrobią się dziwnie chłodne i słońce wcześniej będzie zachodzić i mimozy zakwitną bardziej i wtedy zacznie się chyba jesień. Nieodwołalnie...

A ja tak lubię jesień:)

Włożyłam moją mimozę do porcelanowego mlecznika-dzbanuszka. Jestem właścicielką dwóch takich mleczników-dzbanuszków, więc jeśli się on Wam podoba i jeśli macie chęć go przygarnąć, chętnie go podaruję jednej (żałuję, że tylko jednej) osobie, która tu do mnie zagląda. Wystarczy zostawić komentarz, a ostatniego dnia wakacji okaże się do kogo trafi, jeśli oczywiście będzie ktoś chętny.

Pozdrawiam:)

Hej, dogonię lato...

Hej, dogonię lato!

Łap, łap, łap, łap lato 

I w kwiatach i w ptakach

Zatrzymam część lata

Na rok, na miesiąc, na dzień

I w ramki oprawię, do wody ją wstawię

Zatrzymam letnią zieleń!

Urlop 2012 uważam za zakończony. Dane nam było spędzić go u stóp Beskidów, w Bielsku-Białej. 

Do dyspozycji mieliśmy mieszkanie kuzynki mojego męża, pod jej nieobecność. W planach mieliśmy wędrówki po górach , zdobywanie szczytów, podziwianie pięknych,górskich widoków, ale z tych naszych planów nic nie wyszło.  

I nie pogoda pokrzyżowała nam te plany, lecz pośpiech w połączeniu z zapominalstwem, rozkojarzeniem, zamroczeniem, brakiem jasności umysłu, i nie wiem czym jeszcze .

Co roku, jadąc na urlop robimy listę rzeczy i potem pakujemy się odkreślając z niej pozycja po pozycji. 

W tym roku listę zrobiliśmy, a jakże, natomiast spakowaliśmy się zupełnie na nią nie spoglądając.

Gotowi ruszyliśmy w drogę. Czym bardziej oddalaliśmy się od domu, tym bardziej wracała nam jasność umysłu i po dotarciu do Bielska wiedzieliśmy, że nie zabraliśmy ze sobą kurtek przeciwdeszczowych ( na szczęście okazały się niepotrzebne, bo pogoda nam dopisała), butów trekingowych, map oraz przewodników i co najważniejsze nosidła dla Zuzi.

Pomimo to urlop okazał się bardzo udany, dużo spacerowaliśmy po "Cygańskim Lesie", Zuzi wołami wręcz nie dało się ściągnąć z bielskich błoni, chodziliśmy na odkryty basen, udało się nam nawet zdobyć Kozią Górę.

Byliśmy w Cieszynie, który zrobił na mnie duże wrażenie. Jest to piękne, zadbane i klimatyczne miasto.

Odwiedziliśmy Pszczynę. Żałuję tylko, że nie zwiedziliśmy pałacu, ale z naszą Zuzią nie miałoby to sensu.   Za to dużo czasu spędziliśmy w przypałacowym parku, byliśmy też w Skansenie Wsi Pszczyńskiej. 

A pałac zwiedzimy następnym razem. Będzie powód, żeby wrócić tu jeszcze raz.